Στη συνέχεια του «Εγώ ο Κλαύδιος», ο ρωμαίος αυτοκράτορας, που παραδόξως παρέμενε υποστηρικτής της Δημοκρατίας, γράφει από τη δικιά του σκοπιά την ιστορία της βασιλείας του.
Ο κόσμος θεωρούσε τον Κλαύδιο έναν εξιοθρήνητο βλάκα. Αλλά, ο τρόπος της βασιλείας του, που περιγράφει, είναι κάθε άλλο παρά ανόητος. Έχοντας μυυθεί στη βασιλεία με δισταγμό, αναδύεται σαν ένας άνθρωπος που έσφαλε προς την καλή πλευρά της φύσης και της ευπιστίας. Οι απλοί άνθρωποι και οι απλοί στρατιώτες θα είναι αυτοί που θα τον υποστηρίζουν στις προσπάθειές του να επιδιορθώσει τις ζημιές που προκάλεσε η βασιλεία του Καλιγούλα, στις σχέσεις του με τον Εβραίο βασιλιά Ηρώδη Αγρύπα, στην κατάκτηση της Βρετανίας και στην τελευταία του αναμέτρηση με τη γυναίκα του, την επιπόλαιη Μεσσαλίνα.