Πάντα μέσα μου κουβαλούσα τον αγαπημένο μου χάρτινο ήρωα. Μια φιγούρα φτιαγμένη από χαρτοκούτια φθαρμένα, με φωνή αργόσυρτη, βροντώδη, γνώριμη στη γειτονιά, του κυρ Σούλη του καφετζή, που μας μιλούσε "σαν Καραγκιόζης" για να μας δώσει την πορτοκαλάδα ή να σερβίρει τον "τούρκικο" πατροπαράδοτο καφέ στους μεγάλους.
Δεν ξέρω αν αυτές τις ιστορίες τις έβλεπε στο όνειρά του ο κυρ Σούλης ή τα παραμύθια που μας έπαιζε ήταν φτιαχτά, δικά του, σημασία έχει ότι ο χωρατατζής Καραγκιόζης άγγιζε την ελληνική καρδιά, τις αγωνίες, τα όνειρα και την καθημερινότητα μιας Ελλάδας αυθεντικής.