Μέσα στην καθημερινότητά μου,
ζω ανάμεσα στο πραγματικό και το ονειρικό.
Προσπαθώ κάποιες φορές να περάσω
από ό,τι μπορώ σε ό,τι θέλω.
Φαντάζομαι, μεταμορφώνομαι...
Κι αυτό πολλές φορές είναι παρηγορητικό,
μου δίνει κουράγιο και τελικά με δυναμώνει.
Η παραδοχή του ανέφικτου γίνεται έτσι απελευθερωτική, διασκεδαστική, απροβλημάτιστη, παιδική.
Όπως το παιχνίδι της Μάικο στις μεγάλες, μεγάλες βόλτες της. (Από την έκδοση)