Υπάρχουν κάποιες ιστορίες ανθρώπων που όσο περνά ο καιρός, αντί να ατονούν και να ξεχνιούνται, ανάγονται σε σύμβολα. Ένα τέτοιο σύμβολο είναι η Σπυριδούλα, το δωδεκάχρονο άπορο κορίτσι από την ελληνική επαρχία της δεκαετίας του ’50, που υπέστη ασύλληπτη κακοποίηση από την αστική τάξη και βρήκε το θάρρος να μιλήσει γι’ αυτήν.
Η ιστορία της, που φέρει όλα εκείνα τα στοιχεία ενός μύθου του αρχαίου δράματος, με την τεράστια διαφορά ότι συνέβη στ’ αλήθεια, είναι το κλειδί για να συναντηθούμε με χιλιάδες νεαρά κορίτσια του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά και του σήμερα, τα οποία έτυχε να γεννηθούν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, χωρίς τα απαραίτητα οικονομικά μέσα για να ανταπεξέλθουν στις αντιξοότητες του σκληρού καπιταλιστικού-ταξικού συστήματος που εξακολούθησε να επικρατεί μετά από το τέλος του εμφύλιου πολέμου στην Ελλάδα.