ΑΠΑΝΤΑ ΣΑΙΞΠΗΡ Νο 29- ΟΙ ΔΥΟ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΒΕΡΟΝΑΣ

Όταν ενού ανθρώπου ο υπηρέτης πρέπει να παίξει μαζί
του τον σκύλο, το πράμα, βλέπεις, δεν πάει καλά […]
Του ’μαθα ό,τι ακριβώς θα ’λεγε κανείς:
«έτσι θα ’θελα να διδάξω ένα σκύλο».
Πόσοι αφέντες θα το ’καναν αυτό για τον υπηρέτη τους;
Όχι, παίρνω όρκο πως έχω κάτσει στον φάλαγγα για πουτίγγες
που έκλεψε, αλλιώς θα τον είχαν εχτελέσει· έχω κάτσει
στον σκύφουνα για χήνες που έπνιξε, αλλιώς θα τον
είχαν βασανίσει γι’ αυτό· εσύ δεν τα συλλογίζεσαι αυτά
τώρα. Όχι, εγώ θυμάμαι το κόλπο που μου ’καμες όταν
αποχαιρετούσα τη μαντάμ Σίλβια: δε σου ’πα να κοιτάς
εμένα και να κάνεις ό,τι κι εγώ; Πότε μ’ είδες εμένα
να σηκώσω το πόδι μου και να κάνω το νερό μου πάνω
στο μισοφόρι μιας κυρίας; Μ’ είδες εμένα ποτέ να
κάνω μια τέτοια ακροβασία;